Tijdens mijn opleiding tot uitvaartbegeleider (2021-2022) en mijn korte tijd in het vak, viel mij op hoeveel rouwbloemen maar zo kort dienst doen tijdens een uitvaart. Zou het niet mooi als mensen tijdens de uitvaart iets persoonlijks op de kist kunnen zetten, en het daarna een plek thuis kunnen geven? Als symbool van herinnering, wat meegenomen kan worden in het leven na en met dit verlies.

Zo ontstond het Troostmannetje, dat een laatste omhelzing biedt. Ondertussen is duidelijk dat het Troost-mannetje op vele manieren dienst kan doen: ter verwelkoming, als uitnodiging, als gebaar "ik denk aan je" of

"ik ben er voor je".  Daarnaast geven mensen er een heel eigen invulling aan, waar ik groot voorstander van ben.